Зноў белы лес, нібы сьцяна палаца,
Стаіць на ўсходзе й раніцу пільнуе,
А наша сонца ў снох тваіх начуе,
І ты ня можаш рана прачынацца
І каву піць, нібыта ноч да донца,
Дзе чорнае, нібыта кава, сонца
Тваіх забытых дзён, дзе ты адна
Глядзела, як зь нябёс начных, з вакна
І сьвечкамі сьвятліла падваконьне.
Як гэта ўсё было даўно, а сёньня
Зноў белы лес, нібы сьцяна палаца,
Стаіць на ўсходзе й раніцу пільнуе,
А наша сонца ў снох тваіх начуе,
І дзень ня можа аніяк пачацца...
27.IV.2008.
|
|
